Gepubliceerd: 27 september 2022 | Laatste update: 27 september 2022
Afgelopen week, 26 september, kwam er weer een film op Videoland waarvan ik wist dat ik dit moest zien. Het gaat over Nikki waarvan haar moeder Karin lijdt aan Borderline en zich soms ook moeilijk kan uitdrukken zoals zij zou willen. Nikki en haar moeder Karin worden 6 jaar lang gevolgd en je kijkt echt in hun leven. Zo zie je bijvoorbeeld het begin dat Nikki in groep 8 zit, naar de middelbare school gaat en de band met haar vader. Ik ga er meer over vertellen, want ik vind dat dit soort dingen ook nog heel vaak gebeuren in de wereld, psychische problemen. Videoland Nikki is vanaf gisteren te zien.
Lees ook: Gekeken op Videoland: Ronnie voor altijd samen en Gekeken op Videoland Please Hate Me
Videoland Nikki
Laat ik beginnen met het feit dat ik het heel erg bijzonder vond om te zien. Hoe zij haar leven leidt samen met haar moeder in de buurt van Rotterdam en de band met haar vader. Dat laatste vond ik nog het meest erge om te zien eigenlijk, de band met haar vader. Of de band die er eigenlijk niet is. Dat hoor je ook al in het begin van de film dat haar vader komt en gaat wanneer hij wil. Dat is al erg voor een jong kind, maar verderop in de film wordt het eigenlijk nog veel erger.
Je ziet Nikki in deze film op Videoland van een jong meisje in groep 8 opgroeien naar iemand die een baan heeft, geslaagd is voor de middelbare school en op het punt staat haar rijbewijs te halen. Van haar mooie lange lokken tot een korter kapsel met allerlei kleuren en ook de piercings hier en daar. In Videoland Nikki zie je dus echt een groot deel van haar leven. Heel privé en ik kan me voorstellen dat dit voor haar ook moeilijk is om terug te zien.
Wat mij ook aangreep is dat je op een gegeven moment ziet dat zij aangeeft constant nachtmerries te hebben en niet te kunnen slapen. Of althans elk half uur wakker te worden. Ze geeft aan daar iets voor te willen hebben, maar haar moeder zegt direct dat ze dat niet wil hebben, mede omdat zij slechte ervaringen heeft met medicijnen en er echt verslaafd aan is geraakt. Ergens snap ik dat wel, want dit soort medicijnen kunnen ook erg verslavend zijn.
De band met haar vader
In het begin van de film wordt al gezegd dat haar vader komt en gaat wanneer hij wil. Dat merk je door de hele film heen. Soms wil Nikki haar vader wel zien, maar dan doet hij haar weer verdriet en dan is het weer over. Of die keer dat hij ineens vanuit het niks met een piano in de tuin staat als cadeau. Je ziet wel kleine stukjes van hem, maar hij is niet permanent in beeld. Wat mij het meeste schokt is dat hij haar berichtjes stuurt met ingesproken teksten als: “Jullie zijn te ver gegaan, het is klaar, ik hoef jullie nooit meer te zien”. En: “kom maar een roos op mijn kist leggen als het zover is”. Je ziet ook dat daarvoor hulp wordt ingeschakeld zodat zij en haar moeder hulp krijgen bij dit soort berichten.
Inmiddels is Nikki 17 en woont ze niet meer thuis en is de band tussen haar en haar moeder nog heel sterk. Dit vertelde zij bij Humberto op zondag.
Wat mij betreft is dit echt een aanrader om te kijken. Dit soort situaties gebeuren nog veel te vaak en veel kinderen groeien op in een onstabiel gezin. Ook vind ik dat het laat zien dat je nooit over iemand moet oordelen vanaf de buitenkant. Je weet nooit wat de persoon heeft meegemaakt of wat er is gebeurd.
