Hulp vragen kwam vaak niet in mijn woordenboek voor. Ik wilde vaak alles alleen doen en als iemand hulp aanbood, dan gaf ik al snel aan dat ik het zelf wel ‘even zou fixen’ of dat ik zelf wel even zou kijken. Schamen was het niet, maar ik wilde alles gewoon zelf in eigen hand houden om de controle erover te houden. Zo zou ik op eigen tempo alles kunnen doen, hoefde ik niet alles uit te leggen en voor sommige punten schaamde ik me misschien toch ook weer wel een beetje. Maar ik ben er door mijn burn-out achtergekomen dat hulp vragen helemaal niet zo erg is. Op het moment dat ik instortte had ik ook besloten alle hulp aan te nemen. Ik kon het niet langer alleen allemaal maar doen.
Lees ook: Met een burnout thuis, een week verder. Hoe gaat het?
Hulp vragen is niet zo erg
En het is helemaal niet zo erg om hulp te vragen aan een ander. Dat heb ik de afgelopen maanden wel ondervonden. Toen het met mij misging in december 2020 besloot ik alle hulp aan te pakken die ik zou kunnen krijgen en die mij zou worden aangeboden. Ik heb een verleden met overspannen tijden. Dan ging ik een paar keer met iemand praten en dacht ik dat het wel weer goed ging. Dat was natuurlijk niet zo. Maar zo voelde het voor mij wel op dat moment. Waarschijnlijk is dat dan ook de reden waarom ik steeds weer terugviel. Daar schrijf ik later nog eens over.
Het is niet gek dat je niet alles in je eentje kunt oplossen. Was het maar zo’n feest! Als je alles vast wilt houden, zelf wilt oplossen en overal zelf de controle over wilt houden, dan gaat dat een keer mis. Dat heb ik dus moeten ondervinden. Je kunt niet overal de controle over houden. Hulp vragen heb ik moeten leren, maar wel gedaan op het moment dat het me werd aangeboden. Een voorbeeld zal ik hieronder beschrijven.
In december stortte ik in en belandde ik in de ziektewet. Het UWV belt je dan een aantal keer om te vragen hoe het met je gaat en of je hulp van hen wenst om later eventueel weer een baan te kunnen vinden. Normaal zou ik hebben gezegd dat ik wacht tot ik me weer enigszins goed zou voelen en zelf wel een baan zou gaan zoeken. Nu heb ik aangegeven dat ik die hulp graag wil. Van het UWV heb ik een bepaald traject gekregen, zodat samen met mij gekeken wordt wat mijn valkuilen zijn, waarom het steeds fout gaat en waarom ik steeds over mijn eigen grenzen ga. Ook wordt er samen met mij gekeken wat er nu echt bij mij zou gaan passen qua werk. Het wordt niet op een presenteerblaadje aangereikt, nee, je moet er zelf evengoed nog wat voor doen. Het is alleen dat er mee gekeken wordt en er meegedacht wordt. En dat is al heel fijn. Gewoon wat aangrijpingspunten en een steuntje in de rug door een professioneel hulpverlener.
Hulp vragen is krachtig
Zelf vind ik hulp vragen aan iemand anders juist een krachtige eigenschap. Het is geen gevoel van falen, maar juist het gevoel dat iemand met je meekijkt. Meerdere mensen zien meer dan 1 persoon en hebben andere ideeën waardoor je kunt sparren. Zo komen er vaak dingen naar boven waar je zelf niet eens aan had gedacht. En juist dat is wat mij op dit moment heel erg helpt. Samen ergens over praten met een hulpverlener, samen naar kansen en mogelijkheden kijken en samen kijken naar wat je wél kunt. Je mag dan wel voor je zelf soms een bepaalde zwakte voelen, maar je bent juist sterk als je hulp vraagt. En doe dat!
Dit artikel heb ik geschreven uit eigen ervaring. Ik ben uiteraard geen arts.
