Gepubliceerd: 4 november 2019 | Laatste update: 5 december 2023
Oké, dit is een nogal persoonlijk artikel en een situatie dat de afgelopen tijd heeft plaatsgevonden. Ik vind het best eng om het te plaatsen maar wellicht dat het mij helpt om van mij af te schrijven. Gelukkig gaat het ook al beter (dat als eerste gezegd te hebben), maar de situatie was echt helemaal niet leuk meer. Maar gekwetst en verdrietig was ik wel.
Vanaf het moment dat ik ontslag nam
Eerder liet ik doorschemeren dat ik mijn ontslag had ingediend en vanaf 31 oktober fulltime aan mijn onderneming zou gaan werken met een back-up baan ernaast en vrijwilligerswerk. Natuurlijk keek ik daar naar uit op het moment dat ik mijn ontslag indiende, maar het liep wel iets anders dan gehoopt. Mijn zusje en ik hadden even daarna een gesprek in het verzorgingshuis waar onze vader verblijft om achteruitgang te bespreken. Het gaat namelijk erg achteruit en mentaal gezien had (en heb) ik daar erg last van. Het is niet niks als je hoort wat er gaan de is, wat de wensen van je vader zijn en dat je weet dat het niet beter wordt. Dat in combinatie met de fulltime baan die ik had werd me teveel. Op een middag in de pauze trok ik het niet meer. Ik barstte in huilen uit bij mijn leidinggevende, er werd overlegd met de manager en ik mocht naar huis en een paar dagen rust nemen.
Maar ik vond geen rust
Maar in die paar dagen dat ik thuis zat vond ik niet echt rust. Ik vond wel rust als in bank hangen, tv kijken, stukjes lopen buiten en dat soort dingen, maar mentaal niet. Van het werken aan mijn blog en socials krijg ik normaal gesproken veel energie, maar ik had niet eens de energie om mijn laptop aan te slingeren en überhaupt iets te doen. Op dat moment was ik ziek gemeld en dan komt natuurlijk de ARBO erbij kijken. Logisch. Tevens had ik ook hulp gezocht bij de huisarts, want ik wist uit het verleden dat dit me waarschijnlijk wel zou gaan helpen. En dat deed het ook. Maar ik werd voor mijn gevoel alleen maar gepushed.
De arbodienst belde mij meerdere malen en ik had ook een gesprek op kantoor. Het ging feitelijk om de laatste 4 weken voor ik mijn laatste werkdag zou hebben. Maar dat pushen heeft me niet echt goedgedaan, het heeft me vooral gekwetst en verdrietig laten voelen.
Dat pushen is niet leuk
Kijk ik snap best dat een arbodienst er is om een medewerker zo snel mogelijk weer aan het werk te krijgen en een passende oplossing te bedenken. Daar wilde ik ook zeker aan meewerken, maar de manier waarop kon ik niet mee omgaan. Van de praktijkondersteuner bij de huisarts kreeg ik te horen dat ik overspannen was. Dat geloofde ik wel want zo voelde ik me ook. Op het moment dat dan de arbodienst belt, jij uitlegt wat de praktijkondersteuner zegt en je dan doodleuk te horen krijgt “ja, maar wat zij vindt hebben wij eigenlijk niets mee te maken”, dat maakte me toch wel verdrietig. Op het moment dat ik aangaf niet tegen prikkels te kunnen werd er gezegd “ja, maar als je buiten ook een rondje kunt lopen dan kan je ook een paar uur naar kantoor komen”. Natuurlijk kon ik dat niet. Lopen doe ik alleen zonder iets of iemand en op kantoor zitten mensen te lachen, te praten, te bellen en weet ik veel wat nog meer. Dat is helemaal logisch en ik wilde ook niet dat dit voor mij aangepast werd, maar de vergelijking slaat in mijn ogen nergens op.
Gekwetst en verdrietig
Er werd gezegd door een meerdere dat ik open moest zijn om de situatie met mijn collega’s te delen om zo min mogelijk verhalen de ronde te laten doen. Ik ben op zich een open boek en besloot in de groepsapp met collega’s mijn hele ziel en zaligheid op tafel te leggen. Hoe ik me voelde, wat er speelde en dat soort dingen. Ik hoef gerust niet overspoelt te worden met berichten maar er werd door NIEMAND op gereageerd. Niet privé even een berichtje en ook niet in de groep zelf. Het enige wat er de dag erna in de groep werd gezegd was of iemand het snoer van de laptop mee naar huis had genomen en als klap op de vuurpijl werd er een nieuwe collega welkom geheten in de groep. Ik voelde me echt op mijn ziel getrapt, alsof ik maar een nummer was die gewoon een verhaal verzon om niet te hoeven werken. Oké, ik werkte er nog ‘maar’ 3 maanden maar ik ben geen voorstander om zo met elkaar om te gaan.
Dit heb ik bij mijn vorige baan absoluut niet ervaren en het maakte me echt verdrietig. Nu ben ik officieel uit dienst en wilde mijn verhaal delen zonder dat ik hier op aangekeken wordt door nu ex collega’s. Dit is hoe ik me voelde en hoe ik het heb opgevat. Uiteindelijk werd ik door een telefoontje van een andere collega op de hoogte gesteld dat ik vrijgesteld was voor werkzaamheden voor de laatste paar weken. Dat heeft mij enorm goed gedaan en ik voel me ook weer veel beter in mijn vel. Ik voelde me gekwetst en verdrietig en dat is gelukkig nu minder omdat ik het achter me kan laten.
Dit artikel heb ik in één keer geschreven zonder dingen te veranderen en/of weg te halen. Dit is hoe het is.
Lees ook:
Waarom elke dag naar buiten gaan belangrijk is
Onvoldoende inkomen als zzper is toch wel een angst
Dragen wat je leuk vindt, vind ik nog niet zo makkelijk
