Gepubliceerd: 18 april 2017 | Laatste update: 5 december 2023
Dit is zo’n artikel in de categorie (heel) persoonlijk, waarvan ik het eigenlijk heel lastig vind om over te schrijven. Het is iets dat in mijn directe omgeving op zich wel bekend is, dus het is niets nieuws voor de mensen die mij goed kennen en mijn blog lezen. Toch vind ik het lastig, ook omdat je natuurlijk een bepaalde stempel neerzet op je ouders en omdat er misschien wel lezers zijn die vinden dat ik me aanstel. Dat ik blij mag zijn dat mijn ouders nog in leven zijn of dat ik zo’n goede band heb met mijn broertje en zusje. Dat begrijp ik, maar het is evengoed niet altijd makkelijk op deze manier. Even voor de duidelijkheid: dit is absoluut niet om aandacht te vragen of medelijden te vragen. Mijn broertje, zusje en ik weten niet beter en gelukkig hebben we veel aan elkaar en de directe omgeving. Het is zo. Een situatie waar ik wel over wil praten op mijn blog. Ik ga het niet over hele diepe details hebben.
Foto: Shutterstock
Vroeger
Wij zijn met zijn drietjes; mijn zusje, mijn broertje en ik. We schelen alle 3 zo’n 2 jaar met elkaar, dus we liggen qua leeftijd redelijk bij elkaar. Vroeger waren mijn ouders nog bij elkaar en ze gingen uit elkaar op het moment dat ik ongeveer 15 jaar was. In het begin is zoiets heel lastig, maar later kregen we er vrede mee. Het was goed zo en eigenlijk maar beter ook. De ruzies en verwijten naar elkaar waren op dat moment redelijk gestopt. Wel is het een lastige leeftijd; ik 15, broertje 13 en zusje 11. Wij woonden bij onze moeder en mijn ouders lagen in de clinch. Mijn vader wilde geen geld aan onze moeder betalen voor ons, omdat zij veel dronk. Alcohol. En als de kast leeg was werd er gezegd “ga maar naar jullie vader, die heeft meer geld dan ik”. Dat is lastig om mee te leven en uiteindelijk zijn we er gelukkig wel gekomen, maar er speelde natuurlijk veel meer. Geen geld, deurwaarders en een moeder die dronk, tot laat ’s nachts achter de computer zat en ’s middags pas uit bed kwam.. het was aan de orde. Verhuizen van mijn vader, naar mijn tante, naar mijn moeder, naar vrienden.. het geurde allemaal. Ik heb dus nooit echt een ’thuis’ gevoel gehad. Soms nog steeds niet en dat verklaard waarschijnlijk ook waarom ik negers écht kan aarden en steeds ergens anders wil wonen. Wel moet ik meegeven dat wel gelukkig normen en waarden hebben meegekregen en dat we weten hoe we ons moeten gedragen. Ook hoe dingen níet moeten.
Mijn vader nu
Mijn vader is op dit moment net 60 geworden en zit met suikerziekte en vasculaire dementie in een verpleeghuis. Daar komt hij niet meer uit. Hij was altijd een ontzettend hardwerkende man en had zijn eigen loonbedrijf (met trekkers, kranen etc.) en was loeisterk. Op dit moment heeft hij bijna geen kracht meer in zijn hele lichaam, heeft hij met de dagelijkse verzorging hulp nodig en weet hij onze verjaardagen niet meer. Dat is hij vergeten. Hij herkent ons nog wel, gelukkig, dus ‘zo ver’ is het nog niet. Al is het wel wennen. Nu moet je eigenlijk voor je vader zorgen terwijl het andersom zou moeten zijn. We moeten beslissingen maken die je eigenlijk nog niet zou hoeven moeten maken. Het is geleidelijk gegaan, maar het is zo dat wij niet meer op onze vader kunnen bouwen. Hij moet nu op ons kunnen bouwen, om het zo maar te zeggen en dat is lastig. Het is vrij logisch dat je voor je ouders zorgt als die het nodig hebben, maar het blijft enorm lastig en het bepaald op een bepaalde manier ook je leven.
Mijn moeder nu
Onze moeder heeft een andere vriend gehad vanaf ongeveer 2006 tot een paar maanden geleden. Daar ga ik verder niet te diep op in, maar alcohol en geen geld hebben was daar wel aan de orde. Eigenlijk zoals wij dit vroeger hebben ervaren, alleen nog een tikkeltje erger. Mijn moeder is altijd erg afhankelijk geweest en heeft op een gegeven moment de stap genomen om hulp te zoeken. Zij was op dat moment terechtgekomen bij een opvang voor vrouwen. Daar heeft zij even gewoond en sinds kort heeft zij nu haar eigen woning. Zij kan dus haar eigen leven weer opbouwen. Hopelijk gaat dat natuurlijk goed en krijgt ze alle hulp die ze nodig heeft om haar leven weer op te kunnen bouwen. En ze moet natuurlijk een soort van ‘leren’ om voor haar zelf op te komen en zelf dingen te kunnen regelen. Vanaf 2006 tot nu is onze ‘relatie’ niet echt goed geweest en heb ik op sommige momenten ook het gevoel gehad geen moeder te hebben. De ene keer spraken we elkaar een paar keer in de week en dan zo weer een aantal maanden niet. We verschilden regelmatig van mening waardoor er onenigheid ontstond.
En nu verder…
Dit is nog maar een kleine fractie van alles wat er gespeeld heeft en nog steeds speelt, maar dat zijn details die ik hier niet wil bespreken. Het is niet de bedoeling om mijn ouders in het kwade daglicht te zetten of om mensen te beschuldigen. Het is wel zo dat alcohol altijd een rol heeft gespeeld in onze familie en ook geldproblemen zijn aan de orde van de dag geweest. Dat zijn dingen waarvan je enorm veel leert als kind. Je weet hoe het niet moet in de toekomst en voor je kinderen later. Ook leer je zelfstandig te handelen, dingen onderling (in dit geval met broertje en zusje) bespreekbaar te maken en sterk te zijn. Dingen als een huis kopen en je ouders die garant staan, ouders die je financieel kunnen helpen, die je echt advies geven waar je iets aan hebt en waar je terecht kunt als je nergens heen kunt.. dat hebben wij dus niet. En dat doet soms pijn. Voor zover ik me kan herinneren heb ik nooit een arm om me heen gehad als ik het moeilijk had of een knuffel. Zelf ben ik nu ook niet zo, waarschijnlijk ook doordat ik dat ook zelf niet heb gekregen. We zijn niet zielig, we zijn geworden wie we zijn en zijn behoorlijk zelfstandig. Gelukkig. Al doet het soms wel pijn als je erbij na gaat denken of om je heen mensen ziet die wel hebben wat jij niet hebt.
Lees ook:
Moederdag, wat geef jij op 14 mei 2017? 3 tips!
Persoonlijke artikelen: wat deel ik wel en wat niet + tips!
Deze bijbaantjes heb jij ook gehad!
5 ongeschreven regels die van je worden verwacht in het leven
Bedankt voor het lezen. Als je vragen hebt; stel ze gerust!