Gepubliceerd: 9 januari 2018 | Laatste update: 5 december 2023
Er staat geen foto van mijn vader in verband met privacy en sommige details vertel ik niet vanuit privacy oogpunt. Het verhaal wat je kunt lezen is wel volledig echt en eerlijk.
Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik dit bericht moet beginnen maar toch wil ik van me af schrijven. Voor de mensen die mij privé kennen of die mijn blog lezen weten dat het al een tijd niet goed gaat met m’n vader. Sinds april 2016 ongeveer zit hij in een verpleeghuis omdat hij niet meer voor zichzelf kan zorgen o.a. door diabetes. Hij heeft diabetes en dat zorgt bij hem voor dementie. Vasculaire dementie om precies te zijn. Vanaf april 2016 tot nu is er veel gebeurd, veel geregeld en gaat onze vader alleen maar achteruit. Hij gaat de laatste tijd niet in stapjes achteruit maar zeg maar gerust met een sprintje. De foto hierboven is niet van mijn vader en ik ga ook geen foto van hem plaatsen in verband met privacy.
Lees ook: Maar ik ben 32 en heb geen kinderwens
Foto: Shutterstock
Je moet je voorstellen dat mijn vader altijd een harde werker was. Een loonwerker die in de zomermaanden soms wel 20 uur per dag maakte, altijd op de trekker of de kraan aan het werk was en zelf wagens en andere dingen in elkaar sleutelde. Daarbij was hij ook nog eens loei sterk. Zelfs zo sterk dat ooit een keer tijdens het sleutelen mijn broertje een meter verder een buis vasthield, mijn vader een slag met een hamer gaf en mijn broertje z’n handen aan het bloeden waren. Hij deed gewoon altijd alles zelf en was gewoon sterk.
Nu is er weinig meer over van een eens zo sterke loonwerker. Door de diabetes is hij alle kracht uit zijn lichaam verloren en kan hij amper nog uit zijn eigen stoel komen als hij wil opstaan. Sterker nog, het is zo erg op het moment dat hij de knoop van zijn broek niet meer zelf los kan maken en vast kan doen. Lopen ging de laatste jaren al lastig, maar het gaat nu bijna helemaal niet meer. Met een rollator loopt hij nog kleine stukjes maar ook dat lukt niet helemaal meer. Sinds kort heeft hij dan ook een ‘eigen’ rolstoel waarmee hij zich kan bewegen. Of hij deze heel vaak gebruikt weet ik niet, maar ik weet wel dat hij het allemaal ‘wel mee vindt vallen’. Soms heeft hij niet echt een idee dat hij niet meer normaal kan lopen bijvoorbeeld of dat hij hulp nodig heeft bij het naar de wc gaan. Hij vindt namelijk vaak dat hij geen hulp nodig heeft. Dat is echt wel heel erg lastig.
We merken de laatste tijd dat de dementie echt veel erger naar voren komt. Eerder vroeg ik weleens ’s avonds wat hij tussen de middag had gegeten. In het verpleeghuis waar hij woont eten ze warm tussen de middag. Vaak wist hij dan in de avond niet meer wat hij tussen de middag had gegeten. ‘Maar het was wel lekker’ was vaak het antwoord. Dit is helaas erger geworden en er zijn veel meer dingen die hij vergeet. Laat ik het zo zeggen; je kunt geen ‘normaal’ gesprek meer voeren en het blijft vooral oppervlakkig. Of hij nog iets gedaan heeft, wat hij op tv kijkt, wat hij heeft gegeten en of er nog iemand langs is geweest. En bij dat laatste weet je soms ook niet echt wat je moet geloven. Dat is zo enorm lastig. Zo belde hij laatst een vriend van hem dat hij kopjes en bekers nodig had, want hij had zogenaamd niets. Zijn hele kast staat gewoon vol en hij heeft niets nodig. Toch heeft die vriend het naar hem gebracht. Laatst vroeg ik of de joggingbroek goed zat die ik had gekocht (hij kan zijn knoop niet meer los en vast maken) en pakte z’n spijkerbroek vast en zei ‘ja hoor zit prima’. Waarop ik zei: “Pap, je hebt een spijkerbroek aan”. “oh ja”. De diabetes heeft ook vasculaire dementie veroorzaakt.
Met kerstavond is het ietwat uit de hand gelopen. Hij wilde roken maar de aansteker was ontploft en er was ontzettend veel rookvorming in zijn kamer en omdat het verpleeghuis aangesloten zit bij de brandweer rukte zij ook uit. Uiteindelijk is alles gelukkig goed afgelopen door het snelle handelen van het personeel in het verpleeghuis, maar het had heel anders af kunnen lopen. M’n vader rookte altijd heel veel maar mag nu niet meer alleen roken in zijn kamer. Sterker nog, door zijn dementie vergeet hij nu ook te vragen naar zijn shag en rookt dus niet echt meer. Weer zo’n ding waaraan je merkt dat het achteruit gaat. Hij belde ons altijd wel regelmatig en nu ook niet meer. Laatst vroeg hij aan mij hoe het op school was terwijl mijn zusje degene is die op school zit. Voor zover wij weten was hij altijd gek op vis, paling, kibbeling, haring.. hij at er heel veel van. Nu lust hij geen vis meer en is super kieskeurig in het eten. Hij wil ook niet meer echt alles eten.
Vandaag kreeg ik 2 telefoontjes van het verpleeghuis. Een om aanstaande zondag een gesprek te voeren over alles rondom mijn vader en zijn geestelijke en lichamelijk gezondheid. Ook zij zijn het er mee eens dat het in een sprint achteruit gaat. En juist als je die bevestiging krijgt lijkt het allemaal nog erger ofzo. Het tweede telefoontje was dat ze wilde weten wat mijn vader leuk vond omdat ze bezig zijn met dagbesteding. Tja.. dat is lastig. Omdat hij zo veranderd weten wij niet eens waar je hem nu zo blij mee maakt.
Dit wilde ik even van me afschrijven omdat het echt een kut periode is. Niet alleen voor mijn broertje, zusje en mezelf, maar natuurlijk ook voor de rest van de omgeving en mijn vader zelf.
Lees ook:
Persoonlijke artikelen: wat deel ik wel en wat niet + tips!
Ik heb drank en drugs, hoe denk ik daarover & heb ik gebruikt?
