Ooit was ik mijn rijbewijs kwijt en ik weet niet of ik er weleens eerder over heb geschreven. Het is niet iets waar ik trots op ben of mee te koop loop, maar ik wil wel mijn verhaal vertellen en waardoor dat is gekomen. Heel veel mensen hebben direct een oordeel over je als je zegt dat ooit je rijbewijs is afgepakt en dat vind ik, nu ik er ervaring mee heb, een raar iets. We hebben allemaal weleens een vooroordeel en ik zal wel de laatste zijn die zegt dat ik dat nooit heb. Met mijn verhaal hoop ik mensen te informeren en uitleg te geven over mijn situatie en hoe je dit het beste kunt oplossen. Hoewel mijn directe omgeving gewoon het hele verhaal kent én het al een jaar of 8 geleden is, vind ik het toch wel spannend om te vertellen en ook vooral de reacties die erop komen. Goed, ik ga beginnen..
Foto: Shutterstock
Rijbewijs kwijt – het begin
Het was nog net 2009 of al 2010. Ik had een vaste aanstelling bij mijn werkgever en werkte daar al best een tijd. Op dat moment woonde ik ook op mezelf en volgens mij woonde mijn zusje ook bij me. In ons leven is altijd wel wat geweest en ik ben een persoon die mij dat heel erg aantrok. Zo ook in deze periode. Eigenlijk zodra ik klaar was met werken wilde ik dingen doen. Ik sprak na het werk met vriendinnen af, ging een lekker ijsje halen bij de Mac, we gingen bij mijn broertje kijken die aan het werk was of deden andere dingen. Thuis zitten? Nee joh! Altijd bezig en weg. In die tijd werkte ik 40 uur per week ook en was ik ’s ochtends een klein uur onderweg naar mijn werk en voor ik thuis was was het ook zo’n uurtje later. Ik had niet echt rust maar besefte dat op dat moment dus niet. En als iets me niet aanstond dan praatte ik er ook niet over zoals op mijn werk. Ik hield mijn kaken stijf op elkaar omdat ik niet durfde te praten, denk ik. Bang voor andermans reacties. En als je niet praat en dingen opkropt, dan komt het er op een gegeven moment wel uit want je kunt dat écht niet volhouden. Echt niet. Geloof me.
En toen was daar het weekend..
Eigenlijk zat ik dus niet echt goed in mijn vel, maar ik had het zelf niet echt door. Het waren opeenstapelingen van situaties waardoor ik me dus achteraf totaal niet goed voelde. Ik was niet ziek, maar in mijn hoofd had ik blijkbaar niet alles op een rij. Nu kan ik er wel over praten en het op mijn blog vertellen omdat het al een hele tijd geleden is en die personen niet meer in mijn leven zijn.
Het begon met het feit dat mijn vader een nieuwe vriendin had die ons leven terroriseerde. Maar dan ook echt. Expres de was van mij en mijn zusje niet wassen, mijn vader tegen ons opstoken (liefde maakt écht blind), niks betalen (zusje, broertje en ik wel), eten niet bewaren tot we thuis waren maar weggooien en van het boodschappen geld van mijn vader boodschappen kopen waar wij niet aan mochten komen. Echt waar. Op een gegeven moment kreeg ik gelukkig een woning en nam ik mijn zusje mee.
Goed, kort uitgelegd; op mijn werk ging het niet goed, mijn vader ging emigreren naar Frankrijk met die vrouw, met mijn moeder had ik slecht contact wegens alcoholproblemen en haar vriend, ik had verkering met een jongen die zijn ex had gepakt in een steeg op de kermis bij mij op het dorp (toen ik één avond niet weg kon en met vriendinnen thuis zat) en het weekend erna was er kermis in het dorp naast ons. Ik had alles zo niet op een rij dat niks me meer iets deed. In de kroeg dronk ik letterlijk zoveel dat ik stond te tollen op mijn benen, kon amper lopen en stapte toch in de auto, niet nadenkend over de gevolgen.
En toen was daar oom agent
En ja, natuurlijk is dat stom, maar niks deed me meer iets. Alles wat ik net opsomde speelde zich af in 2 weekenden tijd. Ik stapte in de auto en reed naar huis, dacht ik. Tot ik op het fietspad reed (levensgevaarlijk!) en een motoragent voor me zag rijden. De lul was ik zeker. Het blaasapparaat kwam tevoorschijn en mijn rijbewijs was afgepakt. Ik voelde me al ellendig door al het gezeik en dat mijn rijbewijs werd afgepakt was de druppel.
Op de maandagochtend heb ik mijn werk gebeld en gezegd dat ik niet meer kon en dat ik hulp ging zoeken. Direct die dag heb ik de huisarts gebeld en mocht ik langskomen voor een gesprek. Er kwam uit dat ik overspannen was en toen kwam ik in die molen terecht. Ik kon niet alleen zijn, was heel erg moe maar kon nooit slapen en dat soort dingen. Vreselijk en ik hoop het nooit, maar dan ook nooit meer mee te maken dit gevoel te hebben. Overspannen zijn is ook echt iets wat zo ontzettend onderschat wordt. Dat wens je echt niemand toe.
En de gevolgen ervan
Buiten het feit dat het levensgevaarlijk is wat ik heb gedaan zijn er ook gevolgen toen ik mijn rijbewijs kwijt was. Die gevolgen, daar heb ik nu nog steeds last van zelfs. Allereerst heb ik de boete betaald maar heb ik niet de verplichte alcoholcursus gedaan. Ik had besloten om eerst alles voor mezelf op een rij te krijgen en daarna te kijken naar mijn rijbewijs. Uiteindelijk heb ik in 2013 de stap genomen en moest ik mij laten keuren via het CBR. Je gaat dan praten met een arts en moet bloedprikken. Dit was bij mij goedgekeurd en kreeg een tijdelijk rijbewijs voor 1 jaar. Na een jaar moest ik hetzelfde doen en kreeg mijn rijbewijs voor 3 jaar. Met een paar maanden moet ik dit wéér doen. Dit kost zo’n €300 per keer.
Buiten dat je deze controle hebt (wat ik alleen maar goed vind!), krijg je ook problemen met de verzekering. Je wordt namelijk geregistreerd en kunt bij een normale verzekeringsmaatschappij niet toegelaten worden omdat je een hoog risico vormt. Logisch, ze kunnen je niet geloven op je mooie blauwe ogen en een leuk praatje. Je kunt alleen terecht bij Rialto, wat betekent dat je een aantal maanden vooruit moet betalen aan premie en de maandelijkse premie ongeveer €125 is. Heel erg hoog. Toen ik vorig jaar mijn auto kreeg werd zelfs 7 jaar later nog nergens geaccepteerd! Tot er een partij was die ik had aangeschreven, het verhaal had uitgelegd, mij belde om erover te praten en mij wel een ‘normale’ autoverzekering gunde. Dit is absoluut geen gesponsord artikel, ik heb er 0 komma niks voor gekregen, maar ik ben wel enorm blij dat Centraal Beheer mijn verhaal wilde horen en mij het wel gunde om te laten zien dat het nu goed gaat. Dat ze mij behandelde als een mens en niet als een crimineel.
Ik hoop dat ik niet van de hak op de tak ben gesprongen, want ik heb dit in 1 rits door getikt zonder erbij na te denken. Dan komen de verhalen meestal het beste uit mijn vingers 🙂 Als je een reactie wil achterlaten respecteer ik dat, maar respecteer mij ook en geen scheldwoorden of een reactie met een nare toon plaatsen. We zijn allemaal mensen en maken allemaal fouten. Bedankt voor het lezen.
Lees ook:
waarom kreeg ik geen autoverzekering
Sneeuw en autorijden like hell (ik slipte!)
Spoken, geesten en een zesde zintuig
Ik ga mijn hart volgen!
Leuk dat je het artikel hebt gelezen! Ik ben catmom van Snowy, Vriendje en Billy en bloggen is het leukste om te doen. Daarnaast ben ik tekstschrijver, content creator en virtual assistent.
