Gepubliceerd: 21 april 2020 | Laatste update: 5 december 2023
Het laatste artikel is alweer een paar weken geleden en vind het lastig om weer te beginnen. De afgelopen week is er namelijk het een en ander gebeurd, best wel plotseling. Al vaker schreef ik over mijn vader en daarom deel ik dit ook. Ik kan me namelijk voorstellen dat je me misschien niet volgt op social media en dus van niets weet. Daarom probeer ik het hier zo goed en kort mogelijk samen te vatten, hoe ik het heb beleefd. Kan natuurlijk niet voor andere familieleden spreken. Lieve papa, ik ga je missen.
Lees ook: Mortonse neuralgie, ik zat thuis
Het begon in maart
27 maart was mijn vader jarig en op 25 maart, tijdens het beeldbellen, zag ik dat er iets niet zo goed ging. Hij praatte raar en zijn mond hing wat scheef. Dit zij ik tegen de verpleegster die belde en ze zag het ook en zei dat ze zich daarom ook zorgen maakte. Wij mochten er niet naartoe, want wegens Corona zijn de verpleeghuizen dicht. Niet op verjaardag en niet na de tia. Verschrikkelijk kan ik je vertellen. Je voelt echt gewoon heel veel onmacht omdat je helemaal niks kunt. Beeldbellen is natuurlijk nooit hetzelfde als fysiek daar zijn.
Zaterdag 11 april
Zaterdag 11 april zat ik bij mijn buurvrouw in de tuin want het was mooi weer. Een hapje en een drankje en gezellig praten. We gingen even naar mijn huis zodat ik kon laten zien hoe mijn huis nu was ingericht en toen kreeg ik een belletje van het verpleeghuis. Het ging nu wel achteruit, want de slikfunctie van mijn vader was verder weggegaan na de derde tia van 25 maart. Direct belde ik het door naar mijn zusje en broertje en ja, we maakten ons natuurlijk erg veel zorgen. Logisch. Maar we konden vooralsnog helemaal niks, want we mochten er niet naartoe.
Zondag 12 april en maandag 13 april
Zondag werden we op de hoogte gehouden, maar we mochten er nog steeds niet naartoe. Hij leek wat meer afwezig en leek ook wat minder aanwezig te zijn en minder te reageren op aanspraak. Dat is natuurlijk geen goed teken. Omdat ik in Edam woon (zo’n 20 minuten daarvandaan) besloot ik vanaf zondag bij mijn zusje te gaan slapen.
Maandag moesten wij lezen in het patiëntendossier dat er bezoek mogelijk was van maximaal 2 personen. Dit was mij via de telefoon niet gezegd, alleen dat het wel heel erg snel achteruit ging. Dus als ik niet in het dossier had gelezen wist ik niet dat er 2 van ons daarnaartoe mochten. Frustratie, want wat als het in die tussentijd gebeurd was en wij wisten niet dat we mochten komen? Dat dus. In de avond gingen mijn zusje en ik samen naar papa toe en het ging wel slecht. Hij wist dat wij er waren gelukkig en hij was verder heel rustig. Communiceren was lastig omdat hij niet echt meer goed kon communiceren. Ingepakt en wel (beschermende bril, jasje, handschoenen en mondkapje moesten wij aan), want hij werd nog getest op Corona.
Dinsdag 14 april en woensdag 15 april
Dinsdag ging het nog slechter met hem en in de avond gingen mijn broertje en zusje samen daarnaartoe. Ik bleef thuis, want we mochten dus maar met 2 personen tegelijk. Toen ze thuis kwamen gaven ze al aan dat het echt wel veel slechter ging dan de avond ervoor. Dat was erg schrikken voor ons natuurlijk. En het ergste is, je voelt constant de zenuwen in je lijf want je weet dat het dichterbij komt. Je slaapt slecht en je kunt je totaal niet concentreren. Mijn zusje en ik hadden ons werk geïnformeerd en hoefden niet te werken.
Woensdag in de ochtend zijn we naar mijn tante gaan die dichtbij mijn zusje woont. In de middag zou ik namelijk samen met mijn oom naar mijn vader gaan, het broertje van mijn van mijn vader is dat. Rond een uur of 11 werd ik gebeld dat het toch wel verstandig zou zijn als we vaart zouden maken omdat het ineens erg snel achteruit ging. De ademhaling veranderde en nog wat dingen. We gingen er naartoe en ja ik schrok enorm. Toen we de kamer binnenkwamen had hij een oog open (de andere zat standaard dicht eigenlijk) en had een eindeloze starende blik met een vreemde ademhaling.
Ik was echt overstuur en schrok zo erg, ik kon alleen maar huilen. Uiteindelijk ben ik naast mijn vader gaan zitten en heb ik zijn hand vastgepakt. Hij kon niet meer praten, maar toen ik vroeg of hij door had dat ik er was knipperde hij heel langzaam met zijn oog. Daarna vroeg ik of hij doorhad dat mijn oom er was en weer knipperde hij. Dat vond ik wel fijn, omdat ik wist dat wij er waren en dat wilde ik. We bleven even en toen ik vroeg of wij weg mochten knipperde hij weer en sloot daarna zijn oog. Het was enorm zwaar.
De avond van woensdag 15 april
In de avond werkte er een hele lieve zuster die bij ons een speciaal plekje had, altijd. Alsof het zo moest zijn dat zij die avond werkte, want ze was de week ervoor vrij geweest en was ook enorm geschrokken. Ze beloofde me te bellen als het zou veranderen. Omdat er maar 2 personen per dag mochten komen, hadden we afgesproken dat mijn zusje en broertje om middernacht weer zouden gaan, want dan was het een nieuwe dag. Meerdere zusters zeiden ook dat hun hart brak omdat we niet gewoon met zijn drieën mochten komen.
Om 21:40 werd ik gebeld en werd er gezegd dat er een andere lieve zuster bij hem was gebleven. Zij was langer gebleven na haar dienst en had zijn favoriete muziek opgezet (The Cats) en hield zijn hand vast. Zijn ademhaling werd anders en zijn gezicht begon te tekenen. Het was dus nog maar heel hard duimen of mijn broertje en zusje nog langs konden gaan om middernacht. Tien minuten later ging weer de telefoon en mijn zusje en ik voelde dat het klaar was en dat was inderdaad zo. Hij was tijdens zijn favoriete muziek heengegaan. Er rolde een traan over zijn wangen en hij blies zijn laatste adem uit.
Wij waren zo ontzettend bang dat hij alleen zou sterven als ze net bij een andere bewoner waren, maar gelukkig was dit niet het geval. Het geeft ons een fijn gevoel dat een van zijn favoriete verpleegsters erbij was en dat hij rustig is heengegaan onder zijn favoriete muziek. Maar bovenal dat hij bewust heeft meegemaakt dat wij nog bij hem zijn geweest de dagen ervoor.
Zondag hebben wij (gelukkig zonder Corona stempel erop) met een zeer beperkt groepje afscheid genomen op een fijne manier, zonder dienst. Vanmorgen is hij om 8:45 in stilte gecremeerd waar wij niet bij waren. En dat is gek. Heel gek. Op moment van schrijven rollen de tranen natuurlijk over mijn wangen, maar ik heb ook een soort gevoel van acceptatie, hoe raar dat ook klinkt. Hij weet dat we zijn geweest, hij is vredig heengegaan en is boven bij zijn geliefden die hij altijd zo miste. Maar het feit dat hij eigenlijk nu van de aardbodem is verdwenen doet me veel verdriet.
We hebben een hele mooie foto op de kaart en die staat mooi in mijn huiskamer met een kaarsje ernaast. Het is onwerkelijk en dat zal het blijven, maar het is goed zo.
Lieve papa ik zal je missen voor altijd.
Somewhere down the line, I’m sure we’ll meet again. (Calling Heaven – The Kelly Family)
Mocht iemand een kaartje willen sturen dan kan het naar het adres onder het kopje contact. We hebben al veel kaartjes gehad, ook uit onverwachte hoek en dat doet ons enorm goed.
