Ik denk dat het voor mij best wel lastig gaat worden om alles zo persoonlijk mogelijk te vertellen vanuit mijn oogpunt, maar ik ga het toch proberen. Dit is tenslotte ook een persoonlijke website en ik ben vast niet de enige die last heeft van onzekerheid. Wellicht dat jullie iets herkennen in mijn persoonlijke verhaal of dat jullie tips voor mij hebben of opmerkingen. Graag hoor ik dat uiteraard.
Laten we één ding voorop stellen; ik ben absoluut niet uit op medelijden op welke manier dan ook. Wilde dit gewoon eens van mij af schrijven en wat is mooier dan dit op je eigen plekje op het web te doen. Ik heb dat wel een hele grote mond soms en kan doen of mij het allemaal niets boeit, maar daar achter zit wel onzekerheid.
Inhoud
Onzekerheid bij mij vroeger
Onzekerheid merk ik bij mijzelf in meerdere dingen. Dit speelt eigenlijk al vanaf vroeger. Ik was bijvoorbeeld op de basisschool al zo verschrikkelijk verlegen. Als bijvoorbeeld de leraar iets vroeg en ik wist het juiste antwoord, dat ik mijn vinger niet eens op durfde te steken. Bang dat ik tóch het verkeerde antwoord had, bang dat alle ogen op mij gericht zouden zijn en bang dat ik dom zou worden gevonden.
Ook werd ik bijvoorbeeld met gym nooit gekozen, omdat ik zogenaamd niets kon. Op dat moment wordt je nog meer onzeker en ga je ook daadwerkelijk aan jezelf twijfelen. Ik had wel een paar vriendjes, maar niet bijster veel. Hoorde ook nooit écht ergens bij.
Periodes dat je met het ene groepje omging en weer een periode daarna met het andere groepje. Dit speelde echt wel tot groep 8. Op de middelbare school, vooral de eerste klas, verzon ik ook smoesjes voor de gym, ik wilde gewoon niet mee doen. Dit werd natuurlijk niet altijd geaccepteerd, maar soms had ik wel die mazzel. Op een gegeven moment werd ik wel iets mondiger gelukkig en ging het iets beter. Hoe dit precies gekomen is weet ik niet, misschien dat ik eens een keer voor mezelf opgekomen ben.
Onzekerheid bij mij nu
Het is niet zo dat ik nu niet meer onzeker ben. Ik heb het nog steeds, alleen op een andere manier. Ik kan wel zeggen dat ik door mijn fulltime baan op een klantenservice (waar ik bij elkaar nu 8 jaar werk), mondiger ben geworden. Ik kan beter voor mijzelf opkomen, maar dit blijft wel een lastig punt. Ik kan bijvoorbeeld moeilijk ‘nee’ zeggen tegen personen. Dit uit zich niet tegen klanten, maar tegen mijn collega’s. Als ik ziek ben bijvoorbeeld denk ik zelf “ik luister naar mijn lichaam, ik ben ziek, ik wil op de bank liggen”. Maar, als een van mijn collega’s of chef aangeeft dat het heel erg druk is op het werk, dan krijg ik een bepaald schuldgevoel en als het even ietsje beter gaat, ga ik direct weer naar het werk.
In en met relaties
Dit gaat niet alleen om jongens, maar ik wil het daar wel over hebben. Ik ben totaal niet snel verliefd en vind niemand snel leuk. Maar als ik iemand wel erg leuk vind denk ik direct “Ah, die vind mij nooit leuk! ik ben vast te stevig, niet knap genoeg of heb geen leuk karakter”. Het is meer dat ik onzeker ben over mijzelf en niet denk van “Oh, maar ik ben wel leuk! Waarom ben ik niet leuk als ik steviger ben? En waarom heb ik geen leuk karakter?”
Soms heb ik wel eens een bui van: Fuck iedereen, je bent wie je bent en laat iedereen maar lekker op zichzelf letten! Dit is helaas dan maar voor een dag of misschien twee dagen. Als iemand iets liefs voor mij doet of tegen mij zegt, dan wil ik er ook direct iets voor terug doen of geven, omdat ik denk dat dat moet. Of omdat ik anders denk dat ik een soort van profiteur ben. Heel raar, maar echt waar. Terwijl als ik mensen kan helpen ik er absoluut niets voor terug hoef.
Wat doe ik er aan?
Wat ik er aan doe? Kan ik eigenlijk niet heel goed uitleggen. Wat ik eerder aangaf is dat ik door mijn werk wel mondiger ben geworden, gelukkig! Als ik weer eens onzeker ben of ergens over pieker vraag ik mij de laatste tijd af waarom dat nodig is en waarom ik daarover in zit. Ik bedoel je bent wie je bent en als iemand een probleem heeft met jou op een of andere manier, is dat hun probleem en niet die van jou zelf!
Dat is mijn motto een beetje geworden en geloof me, bij mij helpt dat wel echt! Jij bent tenslotte uniek, jouw uiterlijk en jouw karakter en waarom zouden anderen daarover moeten klagen? Natuurlijk mogen zij een mening hebben, maar dan nog.. jij bent jij! Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken, dus er zullen altijd mensen die klagen en dat is niet altijd even makkelijk.
Ik hoop ergens dat jullie iets aan mijn verhaal hebben gehad, ook al is die niet heel erg lang. Hebben jullie iets soortgelijks meegemaakt of maken jullie dat nog mee? Mocht je het niet in de comments kwijt willen, mag je me altijd een email sturen!
Lees ook:
Ik ga mijn hart volgen!
Afbeeldingen van weheartit.com
