Laatst schreef ik een artikel over mijn vader, wanneer een sterke vent ineens niets meer kan. Dat gaat over de vasculaire dementie die mijn vader heeft en hoe dat er precies uitziet. Wij (zusje, broertje en ik) moeten hiermee omgaan terwijl onze vader nog maar 61 wordt dit jaar. Dat is echt heel erg jong en je moet je voorstellen dat hij al bijna 2 jaar in een verpleeghuis zit. Hij was dus 59 toen hij daar ging wonen. Graag wil ik m’n blog gebruiken om de persoonlijke verhalen hier rondom te vertellen, hoe wij het ervaren, hoe wij ermee omgaan, hoe wij dingen regelen en geregeld hebben en welke hulp wij hebben gekregen en nog steeds krijgen. Ik gebruik hiervoor geen persoonlijke foto’s in verband met de privacy die ik wil waarborgen.
Foto: Shutterstock
Vasculaire dementie
Mijn vader lijdt aan vasculaire dementie en dat wordt omschreven als het volgende. Ik heb het van een andere website afgehaald omdat ik niet precies kan vertellen wat het inhoud.
Welke symptomen iemand met vasculaire dementie heeft, hangt af van het hersengebied dat beschadigd is geraakt. Er zijn dus veel verschillen tussen mensen met deze ziekte. Wat vaak vooral opvalt bij mensen met vasculaire dementie is dat ze langzamer gaan denken, spreken en handelen. Ze kunnen zich moeilijker concentreren en moeilijker meerdere dingen tegelijk doen. Naast de geestelijke achteruitgang kan iemand ook lichamelijke verschijnselen hebben, zoals wankeler of langzamer lopen. Ook kan bijvoorbeeld verlamming, of gevoelsverlies ontstaan. Bron
Langzamer handelen is aan de orde, het nadenken gaat niet heel goed meer en spreken ook wel een beetje. Zijn geestelijke achteruitgang is erg te merken en de laatste tijd lijkt het wel veel sneller achteruit te gaan. Wat wij natuurlijk niet willen, maar waar je niets aan kunt doen omdat het niet te genezen is. Ook gaat hij lichamelijk redelijk snel achteruit. Eerst kon hij nog redelijk met een rollator lopen maar tegenwoordig zit hij vaker in een rolstoel omdat hij niet meer heel goed evenwicht heeft. Dat is heel erg naar. Hij was ooit heel erg sterk en nu kan hij amper uit zijn eigen stoel komen, iets wat bijna niet te geloven is.
Het is heel erg lastig om hier mee om te gaan. Wij houden niet van toneelstukjes en willen dus gewoon zeggen wat er daadwerkelijk aan de hand is. Op zich vrij logisch maar in sommige gevallen is het wel beter om met hem mee te praten. Hij heeft bijvoorbeeld nog 2 katten die bij zijn oude werkplek los in het weiland lopen waar mijn broertje voor zorgt. De katten kunnen gewoon in de schuur en mijn broertje zorgt ervoor dat ze eten en drinken hebben. Soms vraagt mijn vader er naar hoe het is met de katten en dan geven we uiteraard gewoon een eerlijk antwoord. Maar wat als deze katten dood gaan? Wat moet je zeggen tegen zo’n man? Dat hij echt heel emotioneel wordt is een feit want hij is echt een dierenvriend. We hebben dus min of meer afgesproken dat we dat niet eerlijk gaan zeggen als het gebeurt. Dat is dus wel een soort toneelstukje opvoeren. Normaal sta ik er niet achter maar in dit soort gevallen is dat wel beter.
Dat mensen zeggen ‘je moet eigenlijk vaak naar je vader gaan nu hij er nog is’ heb ik echt ontelbare keren gehoord. Op zich vrij logisch, maar er zit ook een keerzijde aan. Alle 3 hebben wij ons eigen (drukke) leven waardoor wij niet maar altijd tijd voor hem vrij kunnen maken. Dat klinkt heel naar, maar dat is het niet. Je moet niet vergeten dat hij in een verpleeghuis zit met een reden. Daar krijgt hij 24/7 hulp die hij nodig heeft, wordt er op hem gelet, worden activiteiten georganiseerd en zijn altijd mensen om hem heen. Natuurlijk wil hij ons ook graag zien en dat is logisch. Echter is het zo dat als wij bijvoorbeeld vandaag langs gaan, hij morgen of overmorgen kan denken dat hij ons helemaal niet heeft gezien of denkt dat het veel langer geleden is. Hij heeft niet echt meer een besef van de tijd. Soms voel ik me er schuldig over dat we niet vaak komen, maar dan besef ik me ook weer dat hij daar wel in goede handen is. Er wordt goed voor hem gezorgd.
Over dit onderwerp in ons leven wil ik vaker een persoonlijk bericht schrijven. Misschien voor later om terug te kunnen lezen, maar ook zeker om ons verhaal te delen. Hoe wij hier mee omgaan, hoe wij dingen regelen en geregeld hebben en wat er allemaal op je pad komt. Ik hoop dat ik op deze manier er mensen meer informatie over kan geven en ook misschien mensen mee kan helpen die in een soortgelijke situatie zitten. Iedereen zal het natuurlijk op zijn of haar eigen manier doen en niet elk gezin is hetzelfde als dat van ons. Toch hoop ik dat ik er maar minstens 1 iemand mee kan helpen.
Bedankt voor het lezen!
Lees ook:
Lucky list #17 (bank voor een prikkie en 12 jaar ingeschreven!)
Wanneer je niet volledig op je ouders kunt bouwen
Waarom Kerst dit jaar zó anders is dan voorheen
Voor het eerst in mijn leven vliegen naar … Ibiza
Leuk dat je het artikel hebt gelezen! Ik ben catmom van Snowy, Vriendje en Billy en bloggen is het leukste om te doen. Daarnaast ben ik tekstschrijver, content creator en virtual assistent.
