Ken je dat euforische gevoel dat jou iets overkomt waarvan je nooit gedacht dat je dat zou bereiken? Nou, dat heb ik nu dus. Wat ontzettend leuk dat ik gastblogs voor Mariska mag schrijven en daarom wil ik mijzelf en mijn gezin in deze eerste blog aan jullie voorstellen. Een persoonlijk stuk over oa mijn burn-out, rouwproces en het opvoeden. Zo leren jullie mij een klein beetje kennen. Een blog over mijn gezin, de rouw en mijn burn-out.
Dit ben ik
Mijn naam is Marinka, nog net aan 33 jaar en 10 jaar getrouwd met Peter. Wij zijn Christen, gaan naar de Kerk en ons hart ligt bij de jeugd. Daar zetten we ons dan ook graag voor in. Wij hebben 4 kinderen Aaron(2014), Abel(2017), Anna(2018) en onze jongste telg Noa(2020). En daar blijft het bij hoor:) En waarom nummer 4 niet met een A begint? Niet mijn keuze, ik had echt verwacht dat Peter zou zwichten als hij mij zag ploeteren en zweten, maar helaas. Nee hoor, ze is een echte Noa. Als moeder is het denk ik heel herkenbaar dat er zoveel struggles zijn binnen het opvoeden. Het ouderschap kan tegenvallen, meevallen maar het zal hoogstwaarschijnlijk toch anders uitpakken dan je had gedacht.
Wij wonen in Hilversum en houden ook wel een beetje van de Gooische luxe. Wijntje drinken, fijne koffietentjes, uit lunchen en lekker op stap met de kids. Inmiddels hou ik ook van dingen waar ik van kan ontspannen voor mijzelf. De schoonheidsspecialiste, manicure, met een tijdschrift op de bank, koffie in de zon, serie kijken op de bank of in bad. Maar of je daar nu echt blij van wordt met de huidige energieprijzen… Koken en bakken, spelletjes spelen, dansje doen met de kinderen, kliederen met water en leuke challenges doen met de kids. Ik hou van spontane uitjes zoals in de zomer ’s avonds lekker blijven eten bij een strandje en in de winter NAAST de schaatsbaan bitterballen eten.
Je krijgt er zoveel voor terug
Met 4 jonge kinderen valt er dus altijd wel iets te beleven en verveel ik mij niet snel als moeder. Tijdens het schrijven van deze blog heb ik al 2 omgevallen waterbakjes van het verven kunnen opdweilen, de geheimzinnige opdrachtgever (voor de Bassie en Adriaan kenners) moeten opsporen en 2 stoeiende piraten uit elkaar gehaald. Maar goed, anders gaat het ook zo vervelen hé.
Uitspraken als ”bevroren kippenpoten zijn niet om mee te spelen” , ”wil je de afstandsbediening niet in de wc gooien” of ”het hoofd van je broertje is niet om op te zitten” komen hier echt geregeld voor. Of ik er nog van op kijk? Nee….
Toekomst vol van hoop – blog gezin
Ik wil ook graag een persoonlijk stuk met jullie delen, omdat dit invloed heeft op zo een beetje alles. Onze oudste zoon heeft een verstandelijke beperking bij een laag iq. Hij is 8 jaar, maar functioneert op ongeveer 4 jaar. Wat de toekomst gaat brengen weten we niet en daar zijn we ook maar blij mee. Soms zou het fijn zijn om even een fragment te kunnen zien, maar ja en dan? Het is wel hardwerken, soms heel frustrerend, verdrietig en ze noemen het zelfs een rouwproces waar je in terecht bent gekomen. Het toekomstbeeld heb je al voor ogen op het moment dat je een positieve zwangerschapstest in handen hebt en dat blijkt na een aantal jaar er toch anders voor te staan dan we hadden gedacht. Maar het veranderd niks aan wie hij is en onze liefde voor hem, want die is onvoorwaardelijk.
Een blik in mijn verleden
Zelf kom ik ook uit een gezin met 4 kinderen. In 1996 is mijn zusje op 5-jarige leeftijd overleden aan een hersentumor. Zoals je begrijpt heeft dit een enorme impact op het gezin en ik zit op dit moment in een uitgesteld rouwproces zoals dat heet. Ik heb mijzelf nooit de ruimte en tijd gegeven om wel te rouwen. Doordat ik nu zo een 1,5 jaar geleden thuis kwam te zitten met een zware burn-out, ben ik in therapie gegaan en kom ik tot allerlei ontdekkingen die ik niet eerder wist. Best wonderlijk dat je jezelf zo slecht kent en je ook eigen geen idee hebt wie je bent en wat je doet. Om het nog maar niet eens over de vraag te hebben ”maar wat voel je daar dan bij?” uhm voelen? Ik vond dat zo gênant hé, ben je 33, moeder en dan kom je er nu pas achter dat je dat allemaal niet kent en al je hele leven op de automatische piloot hebt geleefd, hebt gedaan wat andere vroegen of vooral wat ik dacht wat andere van mij zouden verwachten. Tot ik bij de eerste sessie van mijn groepstherapie kwam en ik dit vertelde… ”Nou ach meisje, je bent toch nog hartstikke jong en wees blij dat je er nu al achter komt. Dan heb je er hopelijk de rest van je lange leven nog iets aan”. Ja, hartstikke raak en waar.
Totally burn-out
Nog even terugkomend op die burn-out… Van oorsprong ben ik verpleegkundige en heb ik in 2010 mijn diploma gehaald. Daarna ben ik in het AMC gaan werken op de afdeling neurologie/neurochirurgie, maar helaas viel mijn droom al redelijk snel in duigen. Ik bleek de ziekte van Bechterew (reuma) te hebben en werk sindsdien ook niet meer aan bed maar kreeg ik allerlei passende taken, bijzonder toch. Door mijn persoonlijkheid, verleden en de hoge werkdruk tijdens de C periode ging mijn lichtje uit. En niet een beetje ook, maar ik krabbel gelukkig weer op en heb een enorm fijn, liefdevol en warm team achter mij staan aan gezin, familie en vrienden. Ik ben iemand die graag de zonnige en positieve kant ergens van wilt zien en dat probeer ik dan ook zoveel mogelijk te doen. Uiteindelijk kom je sterker uit de moeilijke en zwarte periode uit je leven en weet je waar je krachten liggen.
Het schrijven van blogs helpt mij bij een stuk verwerking, gevoel kwijt kunnen en gewoon lekker van mij af schrijven. Ik vind het leuk om mijn kennis, tips en ideeën te delen. Ik zal het in de blogs hier gaan hebben over opvoeden, ouderschap, speelgoed maar ook fijne en lekkere recepten delen.
Hopelijk vinden jullie het leuk om mee te lezen en mij te volgen op mijn socials.
Lieve groetjes,
Marinka
https://www.instagram.com/marinka_dezevier/
https://wordpress.com/view/4andmore488014984.wordpress.com (de blog over mijn gezin)
