Ik heb in de afgelopen jaren heel veel persoonlijke dingen gedeeld, bijvoorbeeld over het overlijden van mijn vader en toen ik overspannen was. Daarom heb ik besloten dit verhaal ook te delen, het is hoe het is. Het afgelopen jaar is er heel erg veel gebeurd in mijn leven. Van leuke dingen tot hele nare dingen. Ik denk dat ik door alle stress op dit moment mijn breekpunt heb bereikt. Zelfs moeten denken om 112 te bellen š
Eerst mijn vader
Mijn vader is in april overleden en daarvoor waren er natuurlijk al veel zorgen en stress als er weer een telefoontje kwam dat het niet goed ging. Dan voelde ik me even kut en ging ik daarna weer verder. Een echte klap heb ik na het overlijden (nog) niet gehad. Ik accepteerde het omdat het voor zowel hem als ons beter zou zijn. Na een paar weken vrij van werk te zijn geweest ging ik gewoon door, al die tijd.
De verhuizing naar Enschede en de nieuwe baan bij de Belastingdienst
Inmiddels woon ik sinds begin september in Enschede en dit bevalt me nog steeds heel erg goed. Fijne buurt, leuk appartement en een leuke baan, dacht ik. Tot ik begin/midden oktober thuis kwam te zitten. Ik had constant milde klachten die aan corona gelinkt konden worden, maar alle 4 de tests waren steeds negatief. Toch mocht ik niet op kantoor komen (want risico) en thuiswerken kon ik en mocht ik ook niet. Ik bleef mij maar verantwoorden over mijn klachten en dat het ook het seizoen is van verkoudheid etc. en opnoemen dat ik wilde werken, maar ik mocht hoe dan ook niet komen. Gelukkig werd ik doorbetaald maar daar kwam na een week of 8 ook een eind aan. Ik werkte daar via een uitzendbureau.
Maar omdat ik een inkomen nodig heb solliciteerde ik ergens anders. Alles was zo goed als rond, maar puntje bij paaltje mocht ik daar ook niet starten, want milde klachten, terwijl de test dus negatief aangaf. Balen zo’n moment weer en de stress om geen inkomen te hebben liep op.
En toen was het woensdag. Ik was bij een ander bedrijf begonnen en was bezig met de eerste online kennismaking. Die moest ik onderbreken omdat ik enorm last kreeg van hyperventilatie en hartkloppingen. Ik wist dat dit het was, want maandagavond was ik al naar de spoedpost geweest omdat ik het niet vertrouwde en dit wat langer aanhield. Kreeg wat medicatie mee toen. Anyway, woensdag ging het mis en ik raakte ik totale paniek. Maar gewoon echt ingestort.
Ik was totaal buiten adem, hyperventileerde, kwam niet uit mijn woorden en belde een goede vriendin. Het was zelfs zo erg dat zij mij opdroeg 112 te bellen als het niet minder werd. Het was echt letterlijk een breekpunt voor mij en zo in paniek ben ik nog nooit geweest en zo heb ik me nog nooit gevoeld. Zo ellendig en verschrikkelijk. Daarna heb ik een andere vriendin gebeld die naar mij toe is gekomen. Sinds toen kost alles mij moeite. Van brood eten, tot douchen, tot uit bed komen en aankleden. Na alles ben ik letterlijk buiten adem en gaat mijn hart als een malle tekeer. Alles is 1 bonk stress van dingen die ik waarschijnlijk toch niet verwerkt heb. Op het moment van typen heb ik ook last van mijn ademhaling en hoge hartslag.
Hier in Enschede heb ik nog geen huisarts (alles zit vol) dus via mijn huisarts in Edam (die bemiddeld heeft) ben ik ingepland bij een dokter hier in Enschede. Daar ga ik op korte termijn naartoe. Dan gaan we kijken wat er verder aan de hand is en hoe we dit kunnen gaan oppakken. Zonder op de zaken vooruit te lopen lijkt dit dus enorm op een burnout en dat maakt me ergens wel bang. Mensen in mijn omgeving wijzen mij er constant op dat ik niet teveel moet doen, aan mezelf moet denken en niet teveel willen. Ik wil juist vaak alles tegelijk en overal de controle over houden. Ook die controle moet ik nu los laten en dat is echt vreselijk kan ik je vertellen. Want ik maak me ook zorgen om een inkomen bijvoorbeeld. Ook die stress komt er nog eens bij.
Het is waarschijnlijk een enorm warrig verhaal, maar toch wilde ik het van me afschrijven. Dagelijks heb ik contact met mensen, spreek uit hoe ik me voel en doe ik rustig aan dingen die ik leuk vind. Mijn blog en Instagram is nog steeds mijn lichtpunt dus als ik dat trek ga ik daar iets mee doen. Maar ook dat moet ik loslaten. En dat haat ik. Ik moet nu alle rust nemen en dat is voor mij dus best wel een hele uitdaging. En aan de slag met alle onverwerkte gebeurtenissen en stress en niet denken: oh ik slaap een paar nachten wel goed en dan is het over. Dat deed ik voorheen ja, maar werkt blijkbaar toch niet zo goed.
Leuk dat je het artikel hebt gelezen! Ik ben catmom van Snowy, Vriendje en Billy en bloggen is het leukste om te doen. Daarnaast ben ik tekstschrijver, content creator en virtual assistent.
